ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့စာမူခေလးပါ။
ပထမဆံုးလက္ထဲမွာကိုင္ဘူးတဲ့ ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးရိွရတဲ့
စာမူခေလးကို မိတ္ေဆြမ်ားကိုေ၀မွ်ရင္း ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့၁၅နွစ္ေက်ာ္က
ေဆာင္းပါးရွည္တစ္ပုဒ္မွာထည့္ေရးဘူးတဲ့ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုရဲ့ရီစရာ
အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုျပန္လည္ဆန္းသစ္လိုက္တာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ပထမဆံုးပံုနိွပ္စာလံုးအျဖစ္ေဖၚျပျခင္းခံရတဲ့ေဆာင္းပါးရွည္
ကေတာ့ ၁၉၉၈ ၀န္းက်င္တုန္းကၾကီးပြါးေရးမဂၢဇင္းမွာျဖစ္ပါတယ္။
မေလးရွားမွာေနစဥ္ေရးျဖစ္တဲ့ "ဘတ္(စ္)ကားKL(သို႔)ဘတ္(စ္)ကားယဥ္ေက်းမႈ"
ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးရွည္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွာဘတ္(စ္)ကားေတြေပၚေရာက္
ေအာင္အတင္းတိုးတက္ေနရခ်ိန္မွာမေလးရွားမွာတန္းစီၾကတဲ့အေၾကာင္းအျပဳသေဘာ
ေရးျဖစ္တဲ့ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကရတဲ့စာမူခေလးကိုေတာ့အယ္ဒီတာက
တဆင့္စာေရးဆရာၾကီး အီၾကာေကြးကိုကန္ေတာ့ခဲ့ဘူးပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကကြ်န္ေတာ့္ေဆာင္းပါးပါတာကိုလည္းေဖေဖကပခုကၠဴ ကေနမေလးရွားကို
မဂၢဇင္းလွမ္းပို႔ေပးလိုက္မွသိရျပီးေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ၂နွစ္၀န္းက်င္သမီးေလးရဲ့နံမည္
ကိုယူျပီး "သက္ထက္(YSO,PKU)" ကေလာင္နံမည္နဲ႔ေရးတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ေဆာင္းပါးပို႔ထားတာလည္းဘယ္သူ႔မွမေျပာျဖစ္ေတာ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ
ထည့္ေရးထားတဲ့ရီစရာအျဖစ္ေလးကိုေရစၾကိဳကဦးေလးကမဂၢဇင္းဖတ္ရေတာ့ေတြ႔
သြားျပီးေဖေဖ့ကိုလွမ္းေျပာလို႔ေဖေဖကပို႔ေပးလိုက္တာပါ။
ေရးတဲ့ေဆာင္းပါးကဘတ္(စ္)ကားအေၾကာင္းဆိုေတာ့မိဘေတြကိုလည္းသတိရရင္း
ထည့္ေရးလိုက္တဲ့ရီစရာအျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ့...
(၁၉၆၆ ၀န္းက်င္တုန္းကကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေမေမတို႔ကေရစၾကိဳမွာေနျပီး ေဖေဖကေတာ့
ရန္ကုန္စီးကရက္စက္ရံုမွာအလုပ္၀င္ေနပါျပီ၊ အထက္တန္းျပဆရာမျဖစ္တဲ့ေမေမ့ရဲ့
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေဖေဖကရန္ကုန္ကိုအလည္လာေခၚပါတယ္၊ အညာထံုးစံ
အမ်ိဳးေတြတအံုၾကီးေကာရန္ကုန္ကိုအလည္လိုက္ခဲ့ၾကတာပါ။
တစ္ညေနေတာ့ ေဖေဖေနတဲ့ရန္ကင္း ၁၂ လံုးတန္းထိပ္ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တိုင္မွာ
ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖို႔မိသားစု ၃ေယာက္ ၁၇ ကားေစာင့္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း
ကနံပါတ္ ၁၇ ကဘတ္(စ္)ကားအရွည္ၾကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။
မွတ္တိုင္မွာကားေစာင့္ေနတုန္းေမေမကေဖေဖ့ကို အလန္႔တၾကားေျပာလိုက္တာကေတာ့
"ဟိုမွာၾကိဳးမီးေလာင္ေနတယ္ေတာ့" လို႔ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖကလွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး အဲဒါကေဆးလိပ္မီးညိွဖို႔ အုန္းဆံၾကိဳးကိုတမင္ကလာ
မီးရိႈ႕ထားေၾကာင္းမသိမသာတိုးတိုးတိတ္တိတ္ရွင္းျပမွ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ေမေမ
ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားရပါေတာ့တယ္။
ရုပ္ရွင္ျပီးလို႔ရန္ကင္းတိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့အဲဒီအေၾကာင္းေလးျပန္ေျပာတဲ့အခါ
ေရစၾကိဳကဦးေလးေက်ာ္၀င္းျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္မိသားစုတစ္ေတြငိုအားထက္
ရယ္အားသန္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊ ဦးေလးေက်ာ္၀င္းေျပာလိုက္တာကေတာ့..
"မမျမိဳင္ကမွအစ္ကိုၾကီးကိုအရင္ေျပာေနေသးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကျငိွမ္းေနလို႔
ကြမ္းယာဆိုင္ရွင္နဲ႔စကားမ်ားခဲ့ၾကေသးတယ္" ဟူ၍ဘဲျဖစ္ပါေတာ့တယ္။)
ေအာ္..တာ၀န္သိစိတ္ရိွၾကတဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔အညာသူအညာသားေတြမ်ားေျပာပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ေဖေဖလည္းကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခြဲသြားတာဒီေန႔မွာ၄နွစ္၆လနဲ႔၂၁ရက္
ရိွပါျပီ၊ ေမေမကေတာ့အခုလာမယ့္ဧျပီလမွာ ၇၈နွစ္ျပည့္ပါမယ္၊ အျငိမ္းစားဆရာမဘ၀နဲ႔
သားသမီးေတြကိုအနေႏၱာအနႏၱငါးပါးမေမ့မေလွ်ာ့ၾကေအာင္အျမဲဆံုးမရင္းတရားဘာ၀နာ
အလုပ္နဲ႔ေမြ႔ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
ေရျခားေျမျခားေရာက္ေနၾကျပီးမိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေက်းဇူးဆပ္ေနတဲ့မိတ္ေဆြ
ေတြ၊ ကံထူးလို႔ျပည္တြင္းမွာဘဲမိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေက်းဇူးဆပ္ေနခြင့္ရတဲ့မိတ္ေဆြ
ေတြအားလံုးကိုမုဒိတာပြါးသာဓုေခၚရင္းဒီစာေလးကိုေရးျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
မင္းေမာ္လွျမင့္(YSO,PKU) 18.1.2014(facebook post).
No comments:
Post a Comment